Woody Allen; wie kent hem niet. De bekende regisseur nadert de 78, maar is nog steeds actief in Hollywood. Bijna elke 2 jaar komt de oude knar met een nieuwe film. Degelijke films wisselen zich bijna systematisch af met flops. Zo werd de vorige film waarvoor Allen het script schreef, To Rome With Love, maar matig ontvangen. Midnight in Paris uit 2011 met Owen Wilson daarentegen was wel een zeer geslaagde romantische komedie. Is Allen’s nieuwste kindje Blue Jasmine wel de moeite waard?

Blue Jasmine is een drama met een komische noot. De film zweeft qua opzet en cinematografie tussen een arthouse productie en een Hollywood-film in. Het verhaal draait Jasmine, een mooie vrouw van middelbare leeftijd die vanwege geldgebrek bij haar zusje in San Francisco komt wonen. Jasmine woonde eerst in een villa in New York met een succesvolle zakenman, maar als haar smetloze luxe-leventje het onderspit delft is ze genoodzaakt onderdak te zoeken bij haar zus. Meteen wordt duidelijk dat Jasmine compleet met zichzelf in de knoop ligt en dat ze totaal niet om kan gaan met het plotselinge gebrek aan geld. Bovendien kan ze het lagere milieu waarin haar zusje leeft niet waarderen en het hooghartige gedrag van Jasmine zorgt er al snel voor dat ze niets dan problemen brengt in het eens zo rustige leventje van haar jongere zusje. Ondertussen probeert de blondine haar leven weer op de rails te krijgen maar dat gaat minder spoedig dan verwacht. Bovendien helpen de xanax en sterke drank haar niet om haar problemen de baas te worden…

Veel meer zal ik niet verklappen, maar wat ik wel kan vertellen is dat het acteerwerk van Blue Jasmine fantastisch is. Met name Cate Blanchett, die de rol van Jasmine vertolkt, speelt haar rol met verve. Blanchett had vast een kluif aan het neerzetten van het complexe, getroubleerde karakter, maar met de rol van Jasmine bewijst ze zichzelf wederom als talentvol actrice.

Ook de rest van de cast stelt niet teleur. Met name Bobby Cannavale & Sally Hawkins doen het bijzonder goed. De karakters voelen stuk voor stuk menselijk aan en doen me denken aan personen uit het echte leven. Misschien waren sommige karakters wat extreem, maar dat paste goed bij het verhaal waarin de vraag of rijkdom wel gelukkig maakt centraal staat.

Een film waarin de vraag of rijkdom wel gelukkig maakt, dat klinkt wel erg moralistisch. Gelukkig is niets minder waar. Het verhaal neemt Jasmine als ultiem symbool voor de ellende en hooghartigheid die extreme rijkdom en het leven tussen de elite met zich meebrengen, maar Blue Jasmine drukt je nooit wat door de strot. Bovendien gaat het om Jasmine als personage; ze is geen inwisselbaar gekweld rijkelui’s-vrouwtje maar een personage wat de ironie van haar eigen ellende niet meer in kan zien.

Het verhaal waarin de Jasmine als triest figuur centraal staat is waanzinnig interessant. De opbouw begint wat clichématig, maar de film herpakt zich daarna direct. Het verhaal van Blue Jasmine wordt afgewisseld met flashbacks van Jasmine’s decadente verleden. Deze flashbacks geven je inzicht in het decadente verleden van de blondine. De afwisseling tussen het heden en verleden komt goed uit de verf, en op zeer subtiele wijze ontrafel je als kijker langzaam het verhaal van Jasmine.

In de film ligt de focus op drama, maar zo af en toe maakt een komische scene alle ellende dragelijk. Soms krijgt de komische noot zelfs wat de overhand. Je kunt dan ook zwarte humor verwachten die de kwelling en treurigheid juist versterken. Bovendien nemen de subtiele grapjes de hak met de elitaire upper-class van deze tijd.

De dialogen in de film voelden bovendien zo ‘echt’ dat het op sommige momenten bijna grappig word. Daar ligt dan de kern en kracht van Blue Jasmine; het tonen van menselijke emoties in het kader van liefde, trouw en onzekerheid. De film zet je aan het denken maar wordt nooit zeurderig; zoals sommige oudere films van Woody Allen dat wel waren.

Het camerawerk is degelijk en de decors zijn sfeervol en met aandacht weergeven. De sfeer is typisch Allen, en mensen die eerder in aanraking zijn gekomen met zijn films zullen de stijl dan ook direct herkennen. Deze moet je wel liggen, maar het ligt er in deze film gelukkig niet te dik op.

Conclusie
Met Blue Jasmine heeft Allen weer een typisch, degelijk drama afgeleverd. Met name het interessante verhaal en het bijzonder sterke acteerwerk maken Blue Jasmine de moeite meer dan waard.

Geschreven door gastblogger Jelle Havermans