Als een ware kameleon past de Australische actrice Cate Blanchett zich aan in deze filminstallatie van Julian Rosefeldt die bestaat uit dertien verschillende fragmenten met evenveel verschillende generieke personages. In Manifesto komen verschillende werelden voorbij, waarbij opvallende kunstmanifesten, zoals die van Fluxus aan bod komen. Rosefeldt brengt zo dan ook een hommage aan kunstenaarsmanifesten.

Omdat elke gedeelte begint in de huid van onder meer een leraar, poppenspeler, nieuwslezer, choreograaf en dakloze is het contrast met de manifesten in sommige gevallen groot. Nadat ik de eerste drie fragmenten heb gezien weet ik dat ik ze allemaal wil zien.

Bij een van de fragmenten schiet ik in de lach nadat een moeder de tafel dekt en haar kinderen en man roept om ook aan tafel te komen voor het eten. Maar voordat ze beginnen met eten slaan ze de handen ineen en beginnen ze te bidden. Het is vervreemdend en hilarisch als de moeder aan tafel bidt en op een geven moment dit uitstammelt: “I am for art under the skirts, and the art of pinching cockroaches.”

Waar het ene fragment je laat peinzen, laat de ander je verwonderen. Als een moeder in de ochtend haar huis verlaat, net nadat ze ontbijt heeft gemaakt voor haar kind en op de brommer naar haar werk rijdt door voor mij herkenbare stukken Berlijn. Eenmaal aangekomen op haar werk hijst ze zich in een groen overall. Ze pakt vervolgens de lift om uiteindelijk met een kraan vuilnis te gaan verplaatsen met een enorme klauw. Dit ritueel van vuilnis grijpen en verplaatsen wordt al snel doorbroken terwijl ze uit haar lunchbox zit te eten en zo vervolgens vanuit haar luie stoel een manifest deelt. Keer op keer worden bekende manifesten uit de kunstgeschiedenis in een alledaagse toespraak naadloos geïntegreerd.

Vanaf mandag 5 juni tot en met zondag 25 juni is Manifesto te bewonderen tijdens het Holland Festival.