Een tijd terug kon je hier al een aantal foto’s van Julie Hrudova bewonderen. Op dit moment kun je haar eerste solotentoonstelling bezoeken in de Centrale Bibliotheek in Amsterdam. Waar je haar doorlopende project ‘Amsterdam Street Diary’ kunt zien. Omdat haar foto’s mij zo aangrepen, waarbij kleine elementen vaak uit de toon vallen. Ging ik met de autodidact in gesprek over haar plannen als fotografe, waar ze tegen aanloopt op straat, en het eeuwige dilemma tussen vrij werk vs werk in opdracht.

Hoe ziet jouw gemiddelde week eruit?
Er is nooit een gemiddelde week, dat is het leuke en spannende aan mijn bestaan als fotografe. Soms zit ik volgeboekt met opdrachten, dan weer met administratie en soms heb ik tijd om de straat op te gaan. Ik plan weinig, mijn beste foto’s zijn eigenlijk telkens bij toeval geschoten.

Wat staat er boven aan jouw lijstje van wat je ooit nog eens zou willen doen?
Ha, daar komt weer dat plannen. Het liefst zou ik een tijd in het buitenland zitten met een journalist om samen verhalen maken. Maakt mij niet uit waar dat is. Toevallig ga ik in november een journalistieke reis maken naar Rusland, hopelijk overleeft mijn camera de vrieskou.

Waarom wil je eigenlijk naar het buitenland om daar reportages te gaan maken?
Ander land, ander karakter. Ik kijk graag vanaf een afstand naar samenlevingen en culturen, dan vang ik de dingen die voor mij eruit springen.

Wat hoop je met je werk te bereiken?
Ik hoop mensen een inkijk te geven in een andere soort realiteit met mijn beeld, originele portretten, en ook documentaire reportages.

Waar haal jij jouw inspiratie vandaan?
Ik heb een obsessie met beeld dus ik zie veel en ik vang veel. Ik kijk graag naar andermans beelden zoals het werk van Vivian Maier of films van Antonioni, maar kan net zo goed geïnspireerd raken door een plastic zak op de grond.

Wat heb je allemaal meegemaakt tijdens het fotograferen?
De meeste dingen gebeuren op straat. Een keer dreigde iemand mijn camera (en mij) total loss te slaan. Omdat hij dacht dat ik een foto van hem maakte. Maar in feite fotografeerde ik alleen een reflectie achter hem. Een paar Italiaanse toeristen die erbij stonden begonnen allemaal foto’s van de man te maken en toen is hij vertrokken. Achteraf was dat nog best leuk.

Wat is de volgende stap voor Amsterdam Street Diary?
Ik ben in gesprek met een galerie en ik zit erover na te denken om een boekje te maken. Verder zullen de beelden uit de bibliotheek misschien nog in andere Amsterdamse bibliotheken komen te hangen. Zelf maak ik alweer een nieuwe serie Amsterdam Street, maar nu in kleur.

Wat is een belangrijk tipping point in jouw leven?
Die moet nog komen denk ik. Het fotograferen was juist een geleidelijk proces, dat begon als hobby. En nu kan ik het niet meer als professie ontkennen.

Ik lees dat je een echte autodidact bent, maar waar kan je wel goed hulp bij gebruiken?
Technische kwesties. Laatst kreeg ik flitsles van een collega fotograaf, dat was erg verhelderend.

Wat ga je doen om verder te komen met jouw werk? Wat zijn de volgende stapjes?
Veel fotograferen. Meer leren werken met kunstlicht. Nieuwe contacten maken. Komt goed.

Is er een strijd tussen jouw eigen vrije werk en betaalde opdrachten?
Soms wel, en met name bij fotogenieke events met veel luxe, limousines en glamour. Dan kan het best lastig zijn om alleen naar de wensen van de klant te fotograferen. De klant komt op de eerste plaats, maar als er ruimte en tijd is maak ik ook werk voor mezelf.

Wat is jouw antwoord als ik de duivelse vraag stel: vrij werk of werk in opdracht?
Over je duivelse vraag: vrij werk is fijner, maar als je voor een klant werkt dan komt die op de eerste plaats. Anders moet je jezelf niet laten inhuren. Het leukst is voor mij werk in opdracht dat toch vrij kan zijn, zoals portretten die ik maak voor de VPRO Gids. Het is goed om met een richtlijn te werken, zonder gebonden te zijn aan stijl of regels.

Lees ook mijn andere interviews in de serie EYEspiration, met onder andere street artist FAKE, kunstenaar Sebastian Errazuriz, en designer Douwe Jacobs.