In het Fotomuseum kun je naast het oudere werk van Olaf zelf ook genieten van zijn inspiratiebronnen dankzij een selectie van twintig foto’s van fotografen als Man Ray, Robert Mapplethorpe en Rineke Dijkstra. Dankzij de audiotour, die echt een aanrader is omdat hij hem zelf heeft ingesproken, krijg je geweldige anekdotes. Maar hij weet vooral op een hele toegankelijk en fijne manier over zijn werk en manier van werken te vertellen. Zoals ook over die ene foto die niet scherp is, maar wel te zien is tussen de serie van bodybuilders. Zo vertelt hij ook over de zoektocht naar de serie voor een champagnehuis die haast te reclameachtig zou worden en waar hij uiteindelijk een heel ander onderwerp heeft gevonden.
Met zoveel foto’s bij elkaar kun je zijn ontwikkeling door de jaren heen goed zien. Met hoe hij op een analoge manier begon met wat meer actvistisch werk zie je dat hij langzaam steeds meer verhalen gaat vertellen. Het mooie is ook dat hij elke 10 jaar een zelf portret maakt. Met de serie van drie zelfportretten: ‘I wish, I am, I will be’ laat hij zijn eigen aftakelingsproces zien omdat hij longemfyseen heeft. geconstateerd.
De tentoonstelling is nog tot en met 12 mei te zien in het Fotomusem in Den Haag.
Foto: Erwin Olaf, Hope, The Hallway. 2005 © Erwin Olaf. Courtesy Flatland Gallery
