Afgelopen week reisde ik af naar het Museum voor Moderne Kunsten in Arnhem, om de laatste tentoonstelling met de titel Regressive van fotograaf Erwin Olaf te bekijken. In het MMKA vind je drie werken terug: Dusk & Dawn (2009), de installatie Keyhole (2011) en Berlin (2012).
Hoogtepunt voor mij is de documentaire, in het Duits, met beeldmateriaal van hoe het er achter de schermen aan toe ging. Hierin hoor je ook meer van Erwin Olaf over de fotoserie Berlin. Maar je ziet hem ook modellen dirigeren zodat hij de foto krijgt die hij al lang en breed in zijn hoofd heeft.
De serie Dusk & Dawn doet mij niets, het is allemaal heel plastisch, leeg, stil, en dat wordt nog eens versterkt doordat alles geschoten is in zwart en wit. Terwijl in zijn series: Rain, Hope, Grief & Fall veel meer gevoel zit. Deze series waren in 2008 te zien in het Fotografiemuseum in Den Haag. En raken je doordat de focus van de foto’s veel meer op het gevoel ligt, van rouw, tot hoop. Wat wel overeind blijft is zijn techniek en de kwaliteit van zijn foto’s in een theatrale setting. Daar is geen twijfel over mogelijk.
Berlin
Voor de serie Berlin, heeft Erwin Olaf zijn studio, waar hij normaal gesproken alles fotografeert, verlaten. Op locatie schiet hij vooral kinderportretten, gekleed als volwassenen met kleding uit de jaren dertig. Door ze op deze manier te kleden, en de setting krijgen ze een volwassen en krachtige uitstraling.
Zijn installatie Keyhole, heeft ergens wel wat. Als je door het sleutelgat kijkt, ben je de getuige van een video die je beloond voor je voyeurisme.
Eindoordeel
Als je in de buurt bent, wip vooral even naar binnen, je hebt tot en met 27 januari de tijd. Maar om er speciaal voor af te reizen naar Arnhem, dat gaat mij te ver. Als ik nu terugkijk op wat ik heb gezien in met Musuem voor Moderne Kunsten.
