In het Centraal Museum in Utrecht is sinds zaterdag het voormalige Atelier van een van Nederlands bekendste tekenaars en grafisch ontwerper, Dick Bruna, te bewonderen. Het Atelier, ooit gevestigd in de Jeruzalemsteeg in het centrum van de stad; is op de zolder van het museum volledig heropgebouwd en nu open voor publiek.
Alsof Dick Bruna net even koffie halen is
De spullen in het Atelier liggen er bij alsof Dick Bruna net even de deur uit is gelopen en elk moment terug kan komen, zo waarheidsgetrouw is alles opgesteld. Als je de potloden, pennen, mesjes, schaartjes in alle soorten en maten ziet liggen begrijp je opeens wat een vakmanschap dit is geweest. Bij het zien van de puntenslijper hoor je nog het knarsende geluid van een schepende punt. Zelfs de bril van Dick Bruna is achtergebleven. Ik ben wel opeens benieuwd hoe hij zonder fiets en bril nu de weg door de Utrechtse binnenstad weet te vinden.
Gewoon gebleven
Meteen bij binnenkomst van het Atelier is het eerste wat in het oog springt de fiets van Dick Bruna zelf. Dit was ooit het vervoermiddel waarmee hij zich dagelijks van huis naar atelier begaf. De fiets is nu opgediend als een soort van relikwie. Menig Utrechter heeft meneer Bruna op zijn fiets over de singels zien fietsen; een vertrouwd beeld. Typisch een voorbeeld waardoor we nu nog allemaal zeggen: ’Hij is zo gewoon gebleven’. In een interview vertelt hij dat er wel eens een uitgever op bezoek kwam en dan verbouwereerd zei: “God, woon je in dat huisje?”.
Brieven van fans
Aan de muren hangen brieven, foto’s en ansichtkaarten vaak gericht aan Miffy (zoals Nijntje in het Engels heet). Op een van de kaarten staat: “to Miffy’s Dad, with love Giselle”, natuurlijk gericht aan Dick Bruna zelf. Of een kaart met de tekst “21 juni 1955 Nijn geboren”. Nijntje komt hier echt tot leven. Bij het zien van de pennen en potloden die Nijntje maakten kun je je opeens een voorstelling maken van hoe Dick Bruna hier op zijn Utrechtse zolderkamer een personage in het leven riep om iedere wereldburger mee te laten opgroeien; van Tokyo tot Helsinki en van Moskou tot Buenos Aires. Zelf zegt hij, in een film die afgespeeld wordt, “Waarom Nijn? En waarom al die anderen niet?”, want er kwamen zoveel personages van die ene hand. Toch bleef Nijn iedereen het meeste bij.
De ‘Wink’ stoel
Ook een opvallende verschijning in het Atelier is de grote stoel middenin de kamer. De stoel, gekenmerkt door twee flappen bij het hoofdeinde, wordt liefkozend ook wel de stoel met de ‘oortjes’ genoemd. Hij werd ontworpen door de Japanse ontwerper Kita en werd door Dick gebruikt om in te lezen, inspiratie op te doen en te rusten. Hij was een liefhebber van meubels. Hij timmerde zelf ooit ook een bank en ontwierp bedden voor in het vakantiehuis van de familie in Frankrijk.
Geschreven door gastblogger Joost Gijzel
